Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Cupidinis N M

  • 1 cupīdō

        cupīdō inis, f (poet. also m)    [CVP-], a desire, wish, longing, eagerness, passion: cepit me proloqui: urbis condendae, L.: somni, S.: gloriae, S.: cupidinibus statuere modum, H.: si vobis cupido Certa sequi, resolve, V.—Excessive desire, passion, greed: sordidus, H.: Responsare cupidinibus Fortis, H.: honoris, S.: praedae caeca, O.: (oppidi) potiundi, S.: (rerum) inmodica, L.: ferri, passion for bloodshed, V.: an sua cuique deus fit dira cupido, his inspiration, V.—Love, desire, lust: turpis, V.: visae virginis, O.: femineus, for a woman, O.: muliebris, Ta.
    * * *
    I
    desire/love/wish/longing (passionate); lust; greed, appetite; desire for gain
    II
    Cupid, son of Venus; personification of carnal desire

    Latin-English dictionary > cupīdō

  • 2 Cupīdō

        Cupīdō inis, m    the god of love, Cupid, son of Venus, C., V., O., H. — Plur: mater Cupidinum, H.
    * * *
    I
    desire/love/wish/longing (passionate); lust; greed, appetite; desire for gain
    II
    Cupid, son of Venus; personification of carnal desire

    Latin-English dictionary > Cupīdō

  • 3 ignarus

    ignārus, a, um (also, ‡ ignarures agnoountes, Gloss. Philox.; v. gnarus init.), adj. [in-gnarus, like ignavus, ignotus, from the negative in and gnavus, gnotus], ignorant of a thing, not knowing, unacquainted with, inexperienced, unaware (syn.: inscius, nescius, insciens).
    I.
    Lit. (freq. and class.); constr. usu. with the gen.; less frequently with a rel.-clause, with acc. and inf., with inf. alone, or absol.
    (α).
    With gen.:

    ait se peregrinum esse, hujus ignarum oppidi,

    Plaut. Poen. 3, 3, 43:

    imprudens harum rerum ignarusque omnium,

    Ter. Eun. 1, 2, 56:

    audi, ne te ignarum fuisse dicas meorum morum,

    id. Ad. 2, 1, 6; id. Hec. 4, 4, 53:

    ignara artis meretriciae,

    id. Heaut. 2, 1, 14:

    oratorem ne physicorum quidem esse ignarum volo,

    Cic. Or. 34, 119; cf.:

    physicae rationis ignari,

    id. N. D. 2, 21, 54:

    ignarus si sit facundiae ac poliendae orationis,

    id. de Or. 1, 14, 63:

    alicujus rei ignarus atque insolens,

    id. ib. 1, 48, 207:

    magna pars Pisonis ignari,

    i. e. not knowing him, Tac. H. 4, 50; cf.:

    alter alterius ignarus,

    Plin. 11, 30, 36, § 109:

    ignara puella mariti,

    Hor. Ep. 2, 1, 132:

    formica haud ignara ac non incauta futuri,

    id. S. 1, 1, 35.—Of inanim. and abstr. things:

    qui gurges aut quae flumina lugubris Ignara belli,

    Hor. C. 2, 1, 34; Stat. S. 2, 2, 149:

    non ignara philosophiae grammatice,

    Quint. 1, 4, 4:

    ignara hujusce doctrinae loquacitas,

    id. 12, 2, 20.—
    (β).
    With rel. clause:

    ignari, quid gravitas, quid integritas... quid denique virtus valeret,

    Cic. Sest. 28, 60; id. Top. 20, 75:

    cum quid ageretur in locis reliquis, essent ignari,

    Hirt. B. G. 8, 43, 2:

    haud ignari quanta invidiae immineret, tempestas,

    Liv. 3, 38, 6:

    quo essent in loco ignari,

    Quint. 8, 3, 4.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    quamquam non sumus ignari multos studiose contra esse dicturos,

    Cic. Tusc. 2, 1, 3:

    ignari venisse dictatorem,

    Liv. 8, 36, 2; 21, 22, 1:

    ignarus, non omnes esse rogandos,

    Ov. M. 6, 263:

    non quidem sibi ignarum, posse argui quod, etc.,

    i. e. he well knew, Tac. A. 4, 8.—
    (δ).
    With inf. alone:

    placito ignara moveri Atropos,

    Stat. Th. 3, 67.—
    (ε).
    Absol.:

    tu me ignaro nec opinante, inscio notes et tuos et tuorum amicorum necessarios, etc.,

    Cic. Planc. 16, 40:

    ubi imperium ad ignaros pervenit, etc.,

    Sall. C. 51, 27; id. J. 91, 1; cf. id. Quint. 20, 64: obpressit igitur necopinantes ignarosque omnes Perseus. Liv. 40, 57, 1:

    si quis laudat Arelli Sollicitas ignarus opes,

    Hor. S. 2, 6, 79:

    quisnam ignarum nostris deus appulit oris?

    Verg. A. 3, 338.— Sup.: Ba. An nescis quae sit haec res? Si. Juxta cum ignarissimis, Plaut. Ps. 4, 7, 62.—
    II.
    Transf.
    * A.
    Unmindful, regardless of any thing:

    o socii (neque enim ignari sumus ante malorum), O passi graviora, etc.,

    Verg. A. 1, 198.—
    B.
    Pass. (like gnarus), not known, unknown, = ignotus (mostly poet.;

    not in Cic.): ignarus aeque (ac nescius) utroqueversum dicitur, non tantum qui ignorat, sed et qui ignoratur. Sallustius: more humanae cupidinis ignara visundi. Vergilius (A. 10, 706),

    Gell. 9, 12, 20 sq.; cf. Non. 129, 18 sq.:

    mare magnum et ignara lingua commercia prohibebant,

    Sall. J. 18, 6:

    quibus agrestis vita est, circumscriptio ignara est et fraus, Sen. de Ira, 3, 2: quem (amorem) non Fors ignara dedit, sed saeva Cupidinis ira,

    unknown, obscure, Ov. M. 1, 453. —
    (β).
    With dat.: pauci interiere: plerosque velocitas et regio hostibus ignara tutata [p. 880] sunt, Sall. J. 52, 4; cf. Tac. A. 2, 13:

    jamque aderat Theseus, proles ignara parenti,

    Ov. M. 7, 404:

    non quidem sibi ignara, quae de Silano vulgabantur,

    Tac. A. 3, 69.— Sup.:

    quaedam (sidera) sunt aliis omnino ignarissima,

    Gell. 14, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > ignarus

  • 4 incitamentum

    incitāmentum, ī n. [ incito ]
    побудительная причина, побуждение, стимул, мотив (cupidinis T; educandi PJ; ad honeste moriendum QC); побудитель, подстрекатель (i. mortis esse T)

    Латинско-русский словарь > incitamentum

  • 5 cupido

    cupīdo, inis, f., selten u. nur bei Dichtern, zB. Plaut. Amph. 840 u. Hor. ep. 1, 1, 33, m. (cupio), das Begehren, die Begierde, im üblen Sinne = die Sucht, der Hang, die Leidenschaft, I) im allg.: animus cupidine caecus, Sall.: c. immodica, Liv.: ingens, Sall.: cupidines pravae, Sall.: accensis egestate longā cupidinibus, Tac. – m. subj. Genet., c. animi, Sall.: c. avaritiae, Aur. Vict.: cunctae malae dominationis cupidines, Tac. – m. obj. Genet., c. auri, Tac.: divitiarum, Iustin.: opum furiosa, Ov.: pecuniae, Sall.: vini, Curt.: voluptatum, Tac.: c. aeternitatis perpetuaeque famae, Suet.: c. gloriae, Sall.: c. gloriae laudisque iusto maior, Curt.: avaritia gloriae et insatiabilis c. famae, Curt.: c. honoris, Sall.: c. lucis, Liebe zum Leben, Lebenslust, Quint.: c. regni, imperii, Sall. – c. habendi, Plin. ep.: imperitandi, Mela: nocendi, Val. Max.: placendi, Quint.: proferendi imperii, Tac.: humani ingenii c. difficilia faciundi, Sall. – accendi cupidine auri ad bellum, Tac.: cupidine regis visendi accensus, Curt. – capit alqm cupido in his locis urbis condendae od. cupido in verticem Haemi montis ascendendi, Liv.: captus pravis cupidinibus, Sall.: coërcere tam profusas cupidines, Tac.: igitur primo pecuniae, deinde imperii cupido crevit, Sall. – multos trans Hiberum populos ad cupidinem novae fortunae erigere, Liv.: explere animi cupidinem, Sall. – flagrare cupidine regni, Liv.: flagrare cunctis malae dominationis cupidinibus, Tac. – contrectandae pecuniae cupidine incensus, Suet.: tanta cupido gloriae incesserat, Sall.: Hannibalem ingens cupido incesserat Tarenti potiundi, Liv.: ea invasit homines habendi c., ut etc., Plin. ep. – omnium cupido languescit, cum facilis occasio, Plin. ep. – alcis cupido non minuitur, Sall.: cupidinem sui movere, das Verlangen nach sich erwecken (v. Lebl.), Tac. – cupido alcis rei me sollicitat, Plin. ep.: cupidinibus statuat natura modum quem, Hor.: cupido ingens animum stimulabat adeundi Iovem, Curt. – me honoris cupido vexat, Sall. – captus cupidine m. folg. Infin., Iustin. 12, 7, 13.

    II) insbes.: a) die phys. Begierde, der tierische Trieb, die Lust, m. obj. Genet., c. somni, Sall.: c. coëundi, der Begattungstrieb, Col.: u. so c. concubitus, Veneris, Ov. – absol. = der Begattungstrieb, die Brunst, equina, Col. 6, 27, 3: equi cupidine sollicitati, ibid. § 8. – u. Plur. absol. = die Lüste, eo provectas Romanorum cupidines, ut non corpora, ne senectam quidem aut virginitatem impollutam relinquant, Tac. ann. 14, 35. – b) die Leidenschaft = das Liebesverlangen, die Liebe, c. visae virginis, Ov.: c. femineus, zu einem Weibe, Ov.: ebenso muliebris, Tac.: differor cupidine eius, Plaut. – dah. personifiz. Cupīdo, inis, m., der Liebesgott Kupido, Sohn der Venus, griech. Ἔρως, Plaut. trin. 673; merc. 854. Cic. de nat. deor. 3, 58 sqq. Prop. 2, 18, 21. Hor. carm. 1, 2, 34 u.a. – im Plur. Cupīdinēs, Liebesgötter, Amoretten, Prop. 1, 1, 2. Hor. carm. 1, 19, 1. – c) die Begehrlichkeit, der Eigennutz (das Interesse), der allg. Ausdr. für das spez. Habsucht, Geldgier, c. sordidus, Hor.: Narcissum incusat cupidinis ac rapinarum, Tac. – d) das ehrsüchtige Streben, die Ehrsucht, ita cupidine atque irā, pessumis consultoribus, grassari, Sall. Iug. 64, 5.

    lateinisch-deutsches > cupido

  • 6 demento

    dēmento, āvī, ātum, āre (demens), I) tr. von Sinnen bringen, betören, alqm, Vulg. act. apost. 8, 11. Interpr. Iren. 1, 23, 1 (an beiden Stellen synkop. Plusquamperf. dementasset): caecae cupidinis praestigio dementati, verblendet, Ps. Cassiod. de amic. 21. – II) intr. = ἀφρονέω (Gloss), nicht recht bei Sinnen sein, betört sein, Lact. de mort. pers. 7, 10.

    lateinisch-deutsches > demento

  • 7 elementum

    elementum, ī, n. = στοιχειον (Gloss.), I) philos. t. t., der Grundstoff, Urstoff, das Element, elementa quattuor: tellus atque unda... aër atque ignis, Ov. – II) übtr., Plur. elementa = A) die Buchstaben, eig. als Grundbestandteile der Rede, als gesprochene Laute (während litterae = die Buchstaben als Lautzeichen, wie bei den Griechen στοιχεια = elementa, γράμματα = litterae), s. Diom. 421, 21. Prisc. 1, 4: nec multo priu' sunt elementa reperta, Lucr. 5, 1445. – dann das Alphabet übh., quarta elementorum littera, Suet. Caes. 56, 6. – B) die Anfangsgründe, Anfänge, a) im Lesen und Schreiben, prima discentium elementa, Tac. dial.: discere prima elementa, Hor. u. Tac. dial.: pueros elementa docere, Hor.: elementa aetatis, für die Jugend, Ov. = puerorum, Cic. – meton., prima el., die Elementarschüler, Quint. 1, 2, 26. – b) die Anfangsgründe in Wissenschaften u. Künsten, el. loquendi, Cic. Acad. 2, 92. – insbes., el. decem Aristotelis, die Kategorien, Quint. 3, 6, 23; vgl. alii novem el. posuerunt, ibid. § 25. – c) die Anfänge in andern Dingen, prima (Romae), Ov.: prima Caesaris, Ov.: cupidinis pravi, Hor. – Vgl. Diels, Elementum p. 68 sqq.

    lateinisch-deutsches > elementum

  • 8 erado

    ē-rādo, rāsī, rāsum, ere, auskratzen, abkratzen, abscharren, I) eig.: terram, Varro: alqm albo senatorio, ausstreichen, Tac. ann. 4, 42: dah. erasi, die aus dem Senatorenverzeichnis Gestrichenen, Plin. pan.: prägn. (poet.), genas, rasieren, glatt machen, Prop. – II) übtr., vertilgen, in Vergessenheit bringen, vitae tempora, Ov.: cupidinis pravi elementa, Hor.: vitia, Sen.: curam habendi penitus corde, Phaedr.

    lateinisch-deutsches > erado

  • 9 exposco

    ex-pōsco, popōscī, ere, I) dringend-, inständig-, ungeduldig verlangen, -fordern, erflehen, anflehen, A) im allg.: exp. signum proelii, dringend-, ungeduldig fordern, Caes.: misericordiam, Cic.: mit folg. Infin., Verg. Aen. 4, 79. Sil. 15, 151. Tac. ann. 14, 13. – m. folg. Acc. u. Infin., Verg. 9, 193. Suet. Claud. 6, 1. – m. Acc. pers. u. folg. bl. Konj., precibus exp. plebem, unum sibi civem donarent, Liv. 2, 35, 5. – absol., exposcentibus militibus, Caes.: exposcentibus cunctis, Liv. – B) insbes.: 1) als t. t. der Religionsspr. = durch Gebet, Gelübde etwas von den Göttern erflehen, die G. um etwas anflehen (vgl. Drak. Liv. 3, 5, 14), victoriam ab dis, Caes.: pacem deûm, pacem (deae) precibus u. dgl., Liv.: pacem deorum sanguine eorum, Iustin.: votis precibusque pacem, Verg.: opem Cupidinis timidis votis, Ov. – m. dopp. Acc., quod deos immortales expoposci, eius me compotem voti facere potestis, Liv. 7, 40, 5. – m. folg. ut u. Konj., te exposco, ut hoc consilium Achivis auxilio fuat, Enn. fr. scen. 177: omnibus hoc, Italae gentes, exposcite votis, ut etc., Claud. epigr. 30, 3. – 2) jmds. Auslieferung verlangen, um ihn zu strafen, alqm, Nep. u. Liv.: alqm ad poenam, Tac. – II) erfordern, nec opes exposcere parvas, Ov. met. 11, 201: maior pecunia, quam ratio singulorum exposcit, Papin. dig. 46, 3, 97.

    lateinisch-deutsches > exposco

  • 10 flammifer

    flammifer, fera, ferum (flamma u. fero), Flammen tragend, -bringend, flammend, brennend, I) eig. u. meton.: 1) eig.: pinus, Ov.: aspergo, Ov.: tauri, Val. Flacc. – 2) meton.: a) flammend, leuchtend, glänzend, feurig, Olympus, Val. Flacc.: currus (Solis), Sil.: crinis, Ov. – b) glühend, heiß, haec vis, Enn.: aestus, Sen. poët. – II) übtr., feurig, hitzig, pennae (Cupidinis), Sil.: calor, Petron.: mens Sil.: nox, Lucan.

    lateinisch-deutsches > flammifer

  • 11 incitamentum

    incitāmentum, ī, n. (incito), das Anreizungs-, Aufmunterungsmittel, die Anreizung, der Antrieb, der Stachel, Sporn, (s. Mützell Curt. 4, 10 [41], 24), a) v. Lebl., absol., id maximum erat bellantibus incitamentum, Curt. 8, 14 (48), 11. – m. subj. Genet., inc. tubarum, Amm. 21, 12, 12. – mit obj. Genet., incitamenta animi, Sen.: magna cogitationis incitamenta, Plin. ep.: inc. cupidinis, Tac.: incitamenta irarum, Tac. – inc. periculorum et laborum, Cic.: incitamenta victoriae, Tac.: inc. educandi, Plin. pan. – mit ad u. Akk., pugnabat pro rege nominis fama, deinde desperatio, magnum ad honeste moriendum inc., Curt. 9, 5 (19), 6. – Ggstz., omnia animarum placamenta vel incitamenta, Apul. de deo Socr. 13. – b) v. Pers., m. obj. Genet., uxor, quae incitamentum mortis et particeps fuit, Anreizerin, Tac. ann. 6, 29. – m. ad u. Akk., Dareus curru sublimis eminebat, et suis ad se tuendum et hostibus ad incessendum ingens inc., Curt. 3, 11 (27), 7.

    lateinisch-deutsches > incitamentum

  • 12 cupido

        Cupido, pen. prod. huius cupidinis, foe. gen. Convoitise de quelque chose, Desir, Cupidité.
    \
        Honorum caeca cupido. Lucret. Qui aveugle.
    \
        Ieiuna cupido. Lucret. Desir de manger.
    \
        Romulum cupido cepit vrbis condendae. Liu. Il luy prinst faim et envie de fonder une ville.
    \
        Inuadit Caesarem cupido soluendi suprema militibus. Tacit. Il luy prinst envie de, etc.
    \
        Cupido, pro Cupiditate, etiam masculino genere profertur. Horat. Cupido sordidus. Avarice, Convoitise.

    Dictionarium latinogallicum > cupido

  • 13 cupido

    cupīdo, inis, f., selten u. nur bei Dichtern, zB. Plaut. Amph. 840 u. Hor. ep. 1, 1, 33, m. (cupio), das Begehren, die Begierde, im üblen Sinne = die Sucht, der Hang, die Leidenschaft, I) im allg.: animus cupidine caecus, Sall.: c. immodica, Liv.: ingens, Sall.: cupidines pravae, Sall.: accensis egestate longā cupidinibus, Tac. – m. subj. Genet., c. animi, Sall.: c. avaritiae, Aur. Vict.: cunctae malae dominationis cupidines, Tac. – m. obj. Genet., c. auri, Tac.: divitiarum, Iustin.: opum furiosa, Ov.: pecuniae, Sall.: vini, Curt.: voluptatum, Tac.: c. aeternitatis perpetuaeque famae, Suet.: c. gloriae, Sall.: c. gloriae laudisque iusto maior, Curt.: avaritia gloriae et insatiabilis c. famae, Curt.: c. honoris, Sall.: c. lucis, Liebe zum Leben, Lebenslust, Quint.: c. regni, imperii, Sall. – c. habendi, Plin. ep.: imperitandi, Mela: nocendi, Val. Max.: placendi, Quint.: proferendi imperii, Tac.: humani ingenii c. difficilia faciundi, Sall. – accendi cupidine auri ad bellum, Tac.: cupidine regis visendi accensus, Curt. – capit alqm cupido in his locis urbis condendae od. cupido in verticem Haemi montis ascendendi, Liv.: captus pravis cupidinibus, Sall.: coërcere tam profusas cupidines, Tac.: igitur primo pecuniae, deinde imperii cupido crevit, Sall. – multos trans Hiberum populos ad cupidinem novae fortunae erigere, Liv.: explere animi cupidinem, Sall. – flagra-
    ————
    re cupidine regni, Liv.: flagrare cunctis malae dominationis cupidinibus, Tac. – contrectandae pecuniae cupidine incensus, Suet.: tanta cupido gloriae incesserat, Sall.: Hannibalem ingens cupido incesserat Tarenti potiundi, Liv.: ea invasit homines habendi c., ut etc., Plin. ep. – omnium cupido languescit, cum facilis occasio, Plin. ep. – alcis cupido non minuitur, Sall.: cupidinem sui movere, das Verlangen nach sich erwecken (v. Lebl.), Tac. – cupido alcis rei me sollicitat, Plin. ep.: cupidinibus statuat natura modum quem, Hor.: cupido ingens animum stimulabat adeundi Iovem, Curt. – me honoris cupido vexat, Sall. – captus cupidine m. folg. Infin., Iustin. 12, 7, 13.
    II) insbes.: a) die phys. Begierde, der tierische Trieb, die Lust, m. obj. Genet., c. somni, Sall.: c. coëundi, der Begattungstrieb, Col.: u. so c. concubitus, Veneris, Ov. – absol. = der Begattungstrieb, die Brunst, equina, Col. 6, 27, 3: equi cupidine sollicitati, ibid. § 8. – u. Plur. absol. = die Lüste, eo provectas Romanorum cupidines, ut non corpora, ne senectam quidem aut virginitatem impollutam relinquant, Tac. ann. 14, 35. – b) die Leidenschaft = das Liebesverlangen, die Liebe, c. visae virginis, Ov.: c. femineus, zu einem Weibe, Ov.: ebenso muliebris, Tac.: differor cupidine eius, Plaut. – dah. personifiz. Cupīdo, inis, m., der Liebesgott Kupido, Sohn der Venus, griech. Ἔρως, Plaut. trin. 673; merc. 854.
    ————
    Cic. de nat. deor. 3, 58 sqq. Prop. 2, 18, 21. Hor. carm. 1, 2, 34 u.a. – im Plur. Cupīdinēs, Liebesgötter, Amoretten, Prop. 1, 1, 2. Hor. carm. 1, 19, 1. – c) die Begehrlichkeit, der Eigennutz (das Interesse), der allg. Ausdr. für das spez. Habsucht, Geldgier, c. sordidus, Hor.: Narcissum incusat cupidinis ac rapinarum, Tac. – d) das ehrsüchtige Streben, die Ehrsucht, ita cupidine atque irā, pessumis consultoribus, grassari, Sall. Iug. 64, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cupido

  • 14 demento

    dēmento, āvī, ātum, āre (demens), I) tr. von Sinnen bringen, betören, alqm, Vulg. act. apost. 8, 11. Interpr. Iren. 1, 23, 1 (an beiden Stellen synkop. Plusquamperf. dementasset): caecae cupidinis praestigio dementati, verblendet, Ps. Cassiod. de amic. 21. – II) intr. = ἀφρονέω (Gloss), nicht recht bei Sinnen sein, betört sein, Lact. de mort. pers. 7, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > demento

  • 15 elementum

    elementum, ī, n. = στοιχειον (Gloss.), I) philos. t. t., der Grundstoff, Urstoff, das Element, elementa quattuor: tellus atque unda... aër atque ignis, Ov. – II) übtr., Plur. elementa = A) die Buchstaben, eig. als Grundbestandteile der Rede, als gesprochene Laute (während litterae = die Buchstaben als Lautzeichen, wie bei den Griechen στοιχεια = elementa, γράμματα = litterae), s. Diom. 421, 21. Prisc. 1, 4: nec multo priu' sunt elementa reperta, Lucr. 5, 1445. – dann das Alphabet übh., quarta elementorum littera, Suet. Caes. 56, 6. – B) die Anfangsgründe, Anfänge, a) im Lesen und Schreiben, prima discentium elementa, Tac. dial.: discere prima elementa, Hor. u. Tac. dial.: pueros elementa docere, Hor.: elementa aetatis, für die Jugend, Ov. = puerorum, Cic. – meton., prima el., die Elementarschüler, Quint. 1, 2, 26. – b) die Anfangsgründe in Wissenschaften u. Künsten, el. loquendi, Cic. Acad. 2, 92. – insbes., el. decem Aristotelis, die Kategorien, Quint. 3, 6, 23; vgl. alii novem el. posuerunt, ibid. § 25. – c) die Anfänge in andern Dingen, prima (Romae), Ov.: prima Caesaris, Ov.: cupidinis pravi, Hor. – Vgl. Diels, Elementum p. 68 sqq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > elementum

  • 16 erado

    ē-rādo, rāsī, rāsum, ere, auskratzen, abkratzen, abscharren, I) eig.: terram, Varro: alqm albo senatorio, ausstreichen, Tac. ann. 4, 42: dah. erasi, die aus dem Senatorenverzeichnis Gestrichenen, Plin. pan.: prägn. (poet.), genas, rasieren, glatt machen, Prop. – II) übtr., vertilgen, in Vergessenheit bringen, vitae tempora, Ov.: cupidinis pravi elementa, Hor.: vitia, Sen.: curam habendi penitus corde, Phaedr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > erado

  • 17 exposco

    ex-pōsco, popōscī, ere, I) dringend-, inständig-, ungeduldig verlangen, -fordern, erflehen, anflehen, A) im allg.: exp. signum proelii, dringend-, ungeduldig fordern, Caes.: misericordiam, Cic.: mit folg. Infin., Verg. Aen. 4, 79. Sil. 15, 151. Tac. ann. 14, 13. – m. folg. Acc. u. Infin., Verg. 9, 193. Suet. Claud. 6, 1. – m. Acc. pers. u. folg. bl. Konj., precibus exp. plebem, unum sibi civem donarent, Liv. 2, 35, 5. – absol., exposcentibus militibus, Caes.: exposcentibus cunctis, Liv. – B) insbes.: 1) als t. t. der Religionsspr. = durch Gebet, Gelübde etwas von den Göttern erflehen, die G. um etwas anflehen (vgl. Drak. Liv. 3, 5, 14), victoriam ab dis, Caes.: pacem deûm, pacem (deae) precibus u. dgl., Liv.: pacem deorum sanguine eorum, Iustin.: votis precibusque pacem, Verg.: opem Cupidinis timidis votis, Ov. – m. dopp. Acc., quod deos immortales expoposci, eius me compotem voti facere potestis, Liv. 7, 40, 5. – m. folg. ut u. Konj., te exposco, ut hoc consilium Achivis auxilio fuat, Enn. fr. scen. 177: omnibus hoc, Italae gentes, exposcite votis, ut etc., Claud. epigr. 30, 3. – 2) jmds. Auslieferung verlangen, um ihn zu strafen, alqm, Nep. u. Liv.: alqm ad poenam, Tac. – II) erfordern, nec opes exposcere parvas, Ov. met. 11, 201: maior pecunia, quam ratio singulorum exposcit, Papin. dig. 46, 3, 97.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exposco

  • 18 flammifer

    flammifer, fera, ferum (flamma u. fero), Flammen tragend, -bringend, flammend, brennend, I) eig. u. meton.: 1) eig.: pinus, Ov.: aspergo, Ov.: tauri, Val. Flacc. – 2) meton.: a) flammend, leuchtend, glänzend, feurig, Olympus, Val. Flacc.: currus (Solis), Sil.: crinis, Ov. – b) glühend, heiß, haec vis, Enn.: aestus, Sen. poët. – II) übtr., feurig, hitzig, pennae (Cupidinis), Sil.: calor, Petron.: mens Sil.: nox, Lucan.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flammifer

  • 19 incitamentum

    incitāmentum, ī, n. (incito), das Anreizungs-, Aufmunterungsmittel, die Anreizung, der Antrieb, der Stachel, Sporn, (s. Mützell Curt. 4, 10 [41], 24), a) v. Lebl., absol., id maximum erat bellantibus incitamentum, Curt. 8, 14 (48), 11. – m. subj. Genet., inc. tubarum, Amm. 21, 12, 12. – mit obj. Genet., incitamenta animi, Sen.: magna cogitationis incitamenta, Plin. ep.: inc. cupidinis, Tac.: incitamenta irarum, Tac. – inc. periculorum et laborum, Cic.: incitamenta victoriae, Tac.: inc. educandi, Plin. pan. – mit ad u. Akk., pugnabat pro rege nominis fama, deinde desperatio, magnum ad honeste moriendum inc., Curt. 9, 5 (19), 6. – Ggstz., omnia animarum placamenta vel incitamenta, Apul. de deo Socr. 13. – b) v. Pers., m. obj. Genet., uxor, quae incitamentum mortis et particeps fuit, Anreizerin, Tac. ann. 6, 29. – m. ad u. Akk., Dareus curru sublimis eminebat, et suis ad se tuendum et hostibus ad incessendum ingens inc., Curt. 3, 11 (27), 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incitamentum

  • 20 elementum

        elementum ī, n    a first principle, simple substance, element: elemento gratulor (i. e. igni), Iu.— Plur., C., O.— Plur, the first principles, rudiments: puerorum: prima, H.: aetatis, i. e. of culture, O.— The beginning, origin: prima Romae, O.: cupidinis pravi, H.: vitiorum, Iu.
    * * *
    elements (pl.); rudiments, beginnings; kinds of matter (earth/air/fire/water); element, origin; first principle

    Latin-English dictionary > elementum

См. также в других словарях:

  • Otia si tollas, periere Cupidinis arcus. — См. Праздность есть мать всех пороков …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Joan Ijsermans — Joan Ysermans …   Wikipédia en Français

  • Franceschino Zavattari — Pour les autres membres de la famille, voir : Zavattari. Scène de la vie de la reine Thé …   Wikipédia en Français

  • CUPIDO — Amoris Deus, quem Hesiodus natum vult ex Chao et Terra, Simonides ex Marte et Venere, Arcesilaus ex nocte et Aethere, Alcaeus ex Lite et Zephyro, Sappho ex Venere et Caelo, Seneca ex Venete et Vulcano. Quidam ex sola Venere prognatum tradunt,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ПЕТРАРКА Франческо — (Petrarca, Francesco) ФРАНЧЕСКО ПЕТРАРКА (1304 1374) итальянский поэт, признанный литературный арбитр своего времени и предтеча европейского гуманистического движения. Родился 20 июля 1304 в Ареццо, куда в связи с политическими волнениями бежал… …   Энциклопедия Кольера

  • Apuleius — Phantasieporträt des Apuleius auf einem Kontorniaten (Medaillon) des späten 4. Jahrhunderts Apuleius (auch Apuleius von Madauros oder Apuleius von Madaura; * um 123 in Madauros, der heutigen Ortschaft M’Daourouch im Nordosten Algeriens; †… …   Deutsch Wikipedia

  • Cino da Pistoia — Lectura Codicis, 1. H. 14. Jh., Norwegische Nationalbibliothek, Sammlung Schøyen 209/04 Cino da Pistoia, mit vollem Namen Guittoncino di Francesco dei Sigisbuldi (oder Sighibuldi, Sinibuldi, Sinibaldi), lat. Cynus oder Cinus de Sigibuldis de… …   Deutsch Wikipedia

  • Cinus da Pistoia — Lectura Codicis, 1. H. 14. Jh., Norwegische Nationalbibliothek, Sammlung Schøyen 209/04 Cino da Pistoia, mit vollem Namen Guittoncino di Francesco dei Sigisbuldi (oder Sighibuldi, Sinibuldi, Sinibaldi), lat. Cynus oder Cinus de Sigibuldis de… …   Deutsch Wikipedia

  • Cinus de Pistoia — Lectura Codicis, 1. H. 14. Jh., Norwegische Nationalbibliothek, Sammlung Schøyen 209/04 Cino da Pistoia, mit vollem Namen Guittoncino di Francesco dei Sigisbuldi (oder Sighibuldi, Sinibuldi, Sinibaldi), lat. Cynus oder Cinus de Sigibuldis de… …   Deutsch Wikipedia

  • Crispin de Passe der Ältere — Crispin de Passe der Ältere, auch Crispijn van de Passe; Crispin de Pas, Crispijn, Crispiaen, Chrispyn oder latinisiert Crispinus, Crispianus, Crispyn I., van de Passe, de Pas, Passeus, etc. (* 1564 in Arnemuiden; † März 1637 in Utrecht… …   Deutsch Wikipedia

  • Joost van den Vondel — (Philips Koninck, 1665) Joost van den Vondel (* 17. November 1587 in Köln; † 5. Februar 1679 in Amsterdam) war ein niederländischer Dichter und Dramatiker. Inhaltsve …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»